Ο αιώνιος διάλογος-Ο διάλογος δεν είναι αιώνιος, Τάσος Λειβαδίτης

Ο αιώνιος διάλογος

 
Κι ο άντρας είπε: πεινώ.
Κι η γυναίκα του έβαλε ψωμί στο τραπέζι.

Κι ο άντρας απόφαγε.
Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.

Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω.
Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη και όμως φοβάμαι.

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους.
Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.

Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της.
Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθη.

Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του.
Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά.

Κι ο άντρας είπε: θα ΄θελα να ΄μαι θεός.
Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε.
Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.


Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε.

Ο διάλογος δεν είναι αιώνιος 


Η πόρτα έτριξε, κι ο άντρας μπήκε στο σπίτι. 
Η γυναίκα ακούμπησε στο τραπέζι ένα πιάτο φακή.  

Χιόνιζε. 

Ο άντρας σηκώθηκε κι αγνάντεψε απ' το παράθυρο. 
Η γυναίκα πήρε το πιάτο του άντρα, κι αργά, άρχισε να τρώει το λίγο φαΐ που' χε απομείνει. 

Όταν πλάγιασαν ο άντρας της χούφτωσε τα στήθεια. 
Ήθελε να ξεχάσει. 
Η γυναίκα έκανε να τον αποφύγει. 
Μα ήταν νέα ακόμα.

Τελείωσαν 
Χωρίς κάν να φιληθούν.

Ο άντρας έμεινε λίγο με τα μάτια ανοιχτά μές στο σκοτάδι κι αποκοιμήθηκε .

Η γυναίκα σηκώθηκε αθόρυβα, και πηγαίνοντας στην άκρη της κάμαρας, απόμερα έκλαψε. 

Έξω, όλο χιόνιζε.