Αυτό τον ήχο, πάντοτε γύρω μας, της θάλασσας,
το δέντρο ανάμεσα στους πλοκάμους του πάντα τον άκουγε,
και το άλογο βουτά το μαύρο σώμα του στον ήχο
τεντώνοντας το λαιμό σαν να ‘θελε να πιει νερό,
σα να λαχταρούσε ν’ αφήσει τους αμμόλοφους και να γίνει
ένα μυθικό άλογο στην πιο μακρινή απόσταση,
αδελφωμένο με το κοπάδι των αφροπροβάτων
-το δέρας είναι μόνο γα την όραση-
να γίνει στ’ αλήθεια ο γιος αυτών των αλμυρών νερών
και να βοσκάει φύκια στα βαθιά λιβάδια.
Αλλά πρέπει να μάθει να περιμένει, να περιμένει στην ακτή,
τάζοντας τον εαυτό του στα κύματα του πελάγου
-ναι κάποια μέρα-
ελπίζοντας στον βέβαιο θάνατο, χαμηλώνοντας
πάλι το κεφάλι προς το χορτάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου